Autor analizuje miejsce periodyku "Nasza Przeszłość" w polskiej historiografii powojennej oraz w pracach naukowych historyków. Zwraca uwagę na istotną bibliografię dotyczącą pierwszych 70 tomów zestawioną przez Stanisława Srokę w 1991 roku, która ułatwia orientację w bogactwie treści periodyku. Następnie autor analizuje 16 ostatnich tomów, które nie zostały jeszcze uwzględnione w bibliografii, aby określić główne kierunki badawcze oraz obszary słabiej reprezentowane. Podkreśla konsekwentne realizowanie programu periodyku, który został zarysowany przez jego twórcę, księdza Alfonsa Schletza, skupiając się głównie na historii kultury katolickiej w Polsce. Autor zauważa, że czasopismo coraz częściej podejmuje problematykę dziejów najnowszych i wyraża nadzieję, że tematyka ta będzie się rozwijać. Podsumowując, autor stwierdza, że "Nasza Przeszłość" utrzymuje się jako centralny organ zajmujący się dziejami Kościoła polskiego w kontekście społecznym i politycznym. Docenia również rolę periodyku w poszerzaniu pola badawczego historyków Kościoła oraz otwarcie na prace młodszych adeptów nauki historycznej. Sugeruje także, że warto rozważyć poszerzenie zakresu tematycznego o zagadnienia europejskie. Dodatkowo, zachęca do uwzględniania problematyki trudnych, drażliwych tematów, które dotychczas były pomijane w historiografii kościelnej.