Skip to main navigation menu Skip to main content Skip to site footer
##common.pageHeaderLogo.altText##

Vol. 29 (2022)

Artykuły

The systemic nature of Aristotle’s philosophy

  • Andrzej Sołtys
DOI: https://doi.org/10.52097/rs.2022.505-519  [Google Scholar]
Published: 2023-09-19

Abstract

The article refers to a lively discussion about the nature of Aristotle’s philosophy. While many of Aristotle’s commentators acknowledge the systemic nature of his philosophy, there are also those who identify him as an analytical and even anti-system thinker. This study partially justifies the assertion that Aristotle, confronted with Plato’s cognitive idealism, creates his own philosophical system. In the justification, the basic system-creating factor is distinguished, which is cognitive realism, and then it is pointed out that this factor is the central point of philosophical cognition and explanation of man, his actions and virtues, which human reason acquires through his actions. This justification of the statement put forward in the work is based on the fundamental premises: ontological pluralism is a unity, and therefore being itself is a system; philosophy, according to Aristotle’s concept, is a comprehensive, causal and ultimate knowledge of being; in this way, Aristotle explains the human being, its action and his virtues. The orientation of philosophy to explore the indicated areas of real being partially proves the systemic nature of his philosophy. The reason why commentators undermine the systemic character of Aristotle’s philosophy is their misinterpretation of the Stagirite’s method of historicism, suggesting that he cultivates philosophy on the meta-subject level.

References

  1. Arystoteles, Etyka nikomachejska, przeł. D. Gromska, PWN, Warszawa 1982. [Google Scholar]
  2. Arystoteles, Fizyka, przeł. K. Leśniak, w: Arystoteles, Dzieła wszystkie, t. 2, PWN, Warszawa 1990. [Google Scholar]
  3. Arystoteles, O częściach zwierząt, przeł. P. Siwek, PWN, Warszawa 1979. [Google Scholar]
  4. Arystoteles, O duszy, przeł. P. Siwek, w: Arystoteles, Dzieła wszystkie, t. 3, PWN, Warszawa 1992. [Google Scholar]
  5. Bartel T., Zagadnienie uniwersaliów u Arystotelesa, „Studia Philosophiae Christianae”, 16 (1980), 1, s. 215-218. [Google Scholar]
  6. Berti E., Arystoteles w XX wieku, przeł. A. Dudzińska-Facca, D. Facca, Warszawa 2015, s. 137-206. [Google Scholar]
  7. Brann N. L., The debate over the origin of genius during the Italian renaissance, Brill, Leiden-Boston-KÖln 2002. [Google Scholar]
  8. Cranefield P. F., „On the Origin of the Phrase” Nihil est in intellectu quod prius non fuerit in sensu, „Journal of the History of Medicine and Allied Sciences”, 25 (1970), s. 77-80. [Google Scholar]
  9. Gondek P., Specyfika sprawnościowego rozumienia intelektualizacji w kulturotwórczym działaniu człowieka, „Roczniki Kulturoznawcze”, 10 (2019), 4, s. 123-139. [Google Scholar]
  10. Hamelin O., Le Système d’Aristote, Vrin, Paris 2002. [Google Scholar]
  11. Kalinowski J., Arystotelesowska teoria sprawności intelektualnych czyli o dwu pojęciach mądrości, „Roczniki Filozoficzne”, 5 (1955-1957), 4, s. 45-65. [Google Scholar]
  12. Kiczuk S., Główne filozoficzne koncepcje zmiany, „Roczniki Filozoficzne”, 31 (1983), 1, s. 41-76. [Google Scholar]
  13. Krąpiec M. A., Człowiek i kultura, Lublin 2008. [Google Scholar]
  14. Krąpiec M. A., Człowiek jako osoba, Lublin 2005. [Google Scholar]
  15. Krąpiec M. A., Czym jest filozofia klasyczna?, „Roczniki Filozoficzne”, 45 (1997), 1, s. 156-165. [Google Scholar]
  16. Krąpiec M. A., O filozofii, Lublin 2008. [Google Scholar]
  17. Krąpiec M. A., Odzyskać świat realny, Lublin 1999. [Google Scholar]
  18. Krąpiec M. A., U podstaw rozumienia kultury, Lublin 1991. [Google Scholar]
  19. L. Łysień, Wędrówki po metafizyce, Kraków 2005. [Google Scholar]
  20. Leś T., Koncepcje mądrości w filozofii Sokratesa Platona i Arystotelesa, Kraków 2016. [Google Scholar]
  21. MacIntyre A., Dziedzictwo cnoty, przeł. A. Chmielewski, Warszawa 1996. [Google Scholar]
  22. Maryniarczyk A., Człowiek – istota otwarta na transcendencję, „Łódzkie Studia Teologiczne”, 8 (1999), s. 105-117. [Google Scholar]
  23. Maryniarczyk A., Pluralistyczna interpretacja rzeczywistości, Lublin 2004. [Google Scholar]
  24. Maryniarczyk A., Spór o metodę poznania realistycznego: abstrakcja czy separacja?, Poznanie bytu czy ustalanie sensów?, „Zadania Współczesnej Metafizyki”, 1 (2019), s. 65-101. [Google Scholar]
  25. Morawiec E., Wybrane filozoficzne koncepcje rozumu ludzkiego i racjonalność, Warszawa 2014. [Google Scholar]
  26. Paszyński J., Eudajmonizm, w: Powszechna encyklopedia filozofii, red. A. Maryniarczyk i inni, t. 3, Lublin 2002, s. 303-309. [Google Scholar]
  27. Tabaczek M., Dusza ludzka w kontekście klasycznego i współczesnego hylemorfizmu, „Studia Teologii Dogmatycznej”, 4 (2018), s. 127-145. [Google Scholar]
  28. Wesoły M., Księga Arystotelesa o dyspozycjach dianoetycznych (intelektualnych), „Etyka nikomachejska” VI, „Filozofia Publiczna i Edukacja Demokratyczna”, 2 (2018), s. 6-17. [Google Scholar]
  29. Wierzbicki A., Etyka a eudajmonologia, „Roczniki Filozoficzne”, 2 (2000-2001), s. 47-64. [Google Scholar]
  30. Żardecka M., Znaczenie rozsądku i umiaru w życiu jednostki i społeczeństwa, „Logos i Ethos”, 45 (2017), s. 7-28. [Google Scholar]

Most read articles by the same author(s)