Przejdź do głównego menu Przejdź do sekcji głównej Przejdź do stopki
Językoznawstwo baner

Nr 8 (2014)

Artykuły

Język prawicy międzywojennej – żywa tradycja czy zapomniana historia?

Opublikowane: 01.10.2014

Abstrakt

W artykule dokonano porównania języka używanego przez prawicę w okresie obrad parlamentarnych współcześnie i  w okresie międzywojennym. Autorka zauważa, że ​​język przedwojennej prawica w oficjalnych komunikatach podczas obrad sejmowych nie był nadmiernie agresywny. W języku tym wychodzi na jaw postrzeganie polityków reprezentujących inne stanowisko jako przeciwników politycznych, których należy pokonać, a nie jako wrogów, których należy bezwzględnie zniszczyć. Współcześnie bardzo często spotykane są zachowania agresywne językowo, zwłaszcza skierowane przeciwko konkurentom politycznym na sali parlamentarnej i przeciwko tym, którzy są obecni podczas demonstracji ulicznych lub spotkań. Do ujawnienia, ale jednocześnie popularyzacji języka agresji w dużej mierze przyczyniają się coraz bardziej wyspecjalizowane i różnorodne media.

Bibliografia

  1. Ajnenkiel A., Historia Sejmu Polskiego, t. 2, cz. 2, Warszawa 1989. [Google Scholar]
  2. Ajnenkiel A., Parlamentaryzm II Rzeczypospolitej, Warszawa 1975. [Google Scholar]
  3. Cyran M., Język współczesnych polityków polskich, „Polonistyka”, nr 9, 2005, s. 28–34. [Google Scholar]
  4. Czyżewski M., W poszukiwaniu przyczyn prawicowego ekstremizmu (analiza prasy), [w:] M. Czyżewski, S. Kowalski, A. Piotrowski (red.), Rytualny chaos. Studium dyskursu publicznego, Warszawa 2010, s. 328–362. [Google Scholar]
  5. Dabert D., Gniewny język prawicy, „Odra”, nr 10, 1997, s. 8–18. [Google Scholar]
  6. Dunin K., Melchior M., „Żyd” i „antysemita”, [w:] M. Czyżewski, K. Dunin, A. Piotrowski (red.), Cudze problemy. O ważności tego, co nieważne. Analiza dyskursu publicznego w Polsce, Warszawa 2010, s. 55–102. [Google Scholar]
  7. Głowiński M., Nowomowa i ciągi dalsze. Szkice dawne i nowe, Kraków 2009. [Google Scholar]
  8. Głowiński M., Zawsze to samo. Wokół książki Sergiusza Kowalskiego i Magdaleny Tulli „Zamiast procesu. Raport o mowie nienawiści”, „Przegląd Polityczny”, nr 65, 2004. [Google Scholar]
  9. Gwiżdż A., Sejm i Senat w latach 1918 – 1939 [w:] J. Bardach (red.), Dzieje Sejmu polskiego, Warszawa 1993. [Google Scholar]
  10. Jakubowska-Branicka I., O dogmatycznych narracjach. Studium nienawiści, Warszawa 2013. [Google Scholar]
  11. Kamińska-Szmaj I., Judzi, zohydza, ze czci odziera. Język propagandy politycznej w prasie 1919–1923, Wrocław 1994. [Google Scholar]
  12. Kampka A., Perswazja w języku polityki, Warszawa 2009. [Google Scholar]
  13. Karwat M., O złośliwej dyskredytacji. Manipulowanie wizerunkiem przeciwnika, Warszawa 2006. [Google Scholar]
  14. Kłosińska K., Etyczny i pragmatyczny. Polskie dyskursy polityczne po 1989 roku, Warszawa 2012. [Google Scholar]
  15. Kowalski S., Tulli M., Bez procesu. Raport o mowie nienawiści, Warszawa 2003. [Google Scholar]
  16. Robins R.S., Post J.M., Paranoja polityczna. Psychopatologia nienawiści, Warszawa 1999. [Google Scholar]
  17. Schopenhauer A., Erystyka, czyli sztuka prowadzenia sporów, Warszawa 1988. [Google Scholar]
  18. Zakrzewski A., Sejmy – Kluby – Posłowie [w:] A. Zakrzewski (red.), Sejmy Drugiej Rzeczypospolitej, Warszawa 1990. [Google Scholar]

Downloads

Download data is not yet available.