W Królestwie Polskim po 1815 r., które było częścią Cesarstwa Rosyjskiego, polskie duchowieństwo katolickie stanęło przed problemem określenia swojego stosunku do cara. Fakt, że był jednocześnie najwyższym urzędnikiem cywilnym (choć państwa prawosławnego) i nikczemnym naczelnym agentem rozbiorów Polski, stwarzał sytuację pełną dylematów moralnych i politycznych. Sposoby radzenia sobie z nimi można prześledzić we współczesnych kazaniach. Ponieważ ambona pozostawała ważną opiniotwórczą instytucją, można się spodziewać, że analiza nawiązań politycznych i tonu kazań dostarczy cennego wglądu w stosunek polskiego społeczeństwa do cara. Obraz monarchii rosyjskiej w polskich kazaniach na przestrzeni XIX wieku ulegał znacznym zmianom. Jednak nasze źródła wskazują, że większość duchowieństwa preferowała bierny opór i trzymała politykę z dala od ambony. Do takiego postępowania zachęcali ich biskupi, którzy nieustannie podkreślali katechetyczne priorytety przepowiadania.