Posługa s. R. Okęckiej w Zgromadzeniu przypadła w nowej rzeczywistości odrodzonej ojczyzny, po trudnym, także dla zgromadzenia, okresie rozbiorów Polski. Prowincja odzyskała zabrane przez carat domy i otworzyła nowe placówki dzięki wzrostowi powołań. Wizytatorka dbała o rozwój w prowincji kursów pielęgniarskich i wychowawczych dla sióstr, ponieważ tego wymagał charakter ich posługi szpitalnej i wychowawczej. Jej osobowość cechowała cnota umartwienia duchowego i fizycznego. W codziennych kontaktach z ludźmi była pokorna i prosta a w relacjach osobowych odznaczała się delikatnością, subtelnością i umiejętnością słuchania innych. Będąc dyrektorką seminarium i wizytatorką prowincji dbała o głęboką pobożność i rozwój ducha wincentyńskiego wśród sióstr. Czyniła to różnymi sposobami. Szczególną i owocną formą kontaktów z siostrami była jej korespondencja listowna. Po śmierci s. R. Okęckiej, na prośbę przełożonych, listy te przesłano do domu prowincjalnego. Zbiór tych listów jest cennym źródłem wiedzy o sprawach bieżących prowincji i osobistych relacjach z siostrami. Na podstawie tych listów można ukazać istotne i charakterystyczne cechy jej sylwetki duchowej. W zgromadzeniu pozostała opinia i przekonanie o świętości jej życia.