Podana mimochodem przez najstarszego polskiego kronikarza Anonymusa Gallusa (lib. I cap. 11) informacja, że za panowania Bolesława Chrobrego (992-1025) istniały w Polsce dwie metropolie z własnymi sufraganami, zrodziła wśród późniejszych historyków wiele przypuszczeń i interpretacji. Pomijając liczne niuanse, można na ich podstawie wyodrębnić dwa poglądy. Część badaczy rozumie wypowiedź anonimowego autora w ten sposób, że założone w 1000 r. arcybiskupstwo gnieźnieńskie obejmowało jedynie zachodnie ziemie Polski z biskupstwami: krakowskim, wrocławskim, poznańskim i kołobrzeskim, natomiast ziemie wschodnie, tj. Mazowsze z Kujawami, objęte były arcybiskupstwem gnieźnieńskim. Mazowsze z Kujawami oraz północne dzielnice Małopolski z późniejszymi biskupstwami włocławskim (Leslau) i płockim oraz archidiakonatem sandomierskim podlegały jurysdykcji innego arcybiskupa. W tym kontekście arcybiskup misyjny Brun von Querfurt został wymieniony jako domniemany metropolita z domniemaną siedzibą w Sandomierzu; wraz z jego męczeńską śmiercią w 1009 r. na granicy Prus i Litwy arcybiskupstwo to zniknęło. Hipoteza ta jest jednak trudna do utrzymania, ponieważ nie jest wiarygodne, aby arcybiskupstwo gnieźnieńskie, założone w 1000 roku, nie obejmowało północno-wschodnich terenów Polski; ponadto twierdzenie, że Brun z Querfurtu był arcybiskupem misyjnym, jest sprzeczne ze źródłami, ponieważ wspominają one o nim jedynie jako o biskupie misyjnym obdarzonym paliuszem. Inni badacze - niezadowoleni z istnienia kolejnej metropolii romańsko-łacińskiej w Polsce około roku 1000 - chcą widzieć drugie arcybiskupstwo jako arcybiskupstwo obrządku słowiańskiego z siedzibą w Krakowie i wiązać je z działalnością misyjną arcybiskupa Moraw Metodego (+ 885). Ta hipoteza również nie ma żadnego uzasadnienia źródłowego i dlatego trudno ją poddać poważnej analizie. Dyskusja na temat drugiego arcybiskupstwa została, jak się wydaje, pokierowana we właściwym kierunku przez zasłużonego polskiego historyka Kościoła Władysława Abrahama, który w swoim artykule na temat relacji między arcybiskupstwami gnieźnieńskim i magdeburskim (+ 920), zatytułowanym Magdeburg (+ 920) przypisuje pomysł założenia drugiego arcybiskupstwa w Polsce biskupowi poznańskiemu Ungerowi. Założenie to podejmuje autor powyższego artykułu ¡i rozwija w tym sensie, że poprzedni biskup misyjny Polski, Unger, któremu powierzono w 1000 r. nowo utworzoną diecezję poznańską, nie uznał zwierzchnictwa nowego arcybiskupa gnieźnieńskiego Gaudentego-Radzima, a następnie w 1005 r. podporządkował siebie i swoją diecezję arcybiskupowi magdeburskiemu jako sufraganowi. Ten związek między Magdeburgiem a diecezją poznańską trwał do śmierci biskupa Ungera (+ 1012). W tym okresie, tj. w latach 1004-1012, dwóch arcybiskupów wykonywało swoje prawa metropolitalne na terenie ówczesnej Polski. Fakt, że tylko jedno arcybiskupstwo, gnieźnieńskie, jest udokumentowane w późniejszym okresie, dowodzi, że był to stan przejściowy.