Artykuł analizuje wyraz postaw religijnych mieszkańców Górnej Orawy w XVIII i XIX wieku poprzez badanie kamieni figuratywnych wzniesionych w lokalnych wioskach. Powstanie tych figur, na terenach obecnej Polski, było odpowiedzią na przezwyciężenie luteranizmu przez katolicką ludność. Fundacje tych figur datuje się na drugą połowę XVIII i XIX wiek, przy czym inicjatywa pochodziła głównie od duchowieństwa, miejscowej parafii, czasem od gminy wiejskiej, a od XIX wieku również od indywidualnych rolników. Motywy przedstawień nawiązywały do Męki Pańskiej, triumfu Marii Panny oraz popularnych świętych, jak Jan Nepomucen, Jakub (patron pielgrzymów) i Rozalia (patronka od zarazy). Figury te, stając się integralną częścią świąt, takich jak Boże Ciało czy Dzień Zaduszny, odzwierciedlały głęboko zakorzenione w kulturze lokalnej praktyki religijne. Pomimo niskiego poziomu indywidualnej pobożności, kamienne figury symbolizują lojalność mieszkańców wobec Kościoła katolickiego w obliczu zagrożenia dla ich wyznania, stanowiąc wyraz ducha czasów.