Jan Kanty Gumowski był malarzem, grafikiem i rysownikiem, którego nazwisko zostało w dużej mierze zapomniane. Urodzony w 1883 roku, studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych oraz we Florencji, Monachium i Paryżu. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich Józefa Piłsudskiego. Wiele lat później, po odejściu z wojska, osiadł z rodziną w Krakowie. Twórczość kontynuował aż do swojej śmierci w 1943 roku. Generalnie jego twórczość można pogrupować wokół dwóch głównych wątków. Pierwsza obejmuje portrety legionistów I Brygady, sceny rodzajowe i pejzaże z pól bitewnych; druga to widoku historycznej architektury Polski. Jest autorem całych serii rysunków i akwarel przedstawiających zrujnowane miasta i zamki, niezagojone rany XVII-wiecznych wojen szwedzkich, a także kilka cykli litograficznych, które ukazały się pod ogólnym tytułem „Motywy architektury polskiej”. Tematem jego litografii jest zapadające w pamięć piękno polskiej architektury drewnianej oraz zakątków i zaułków starych miast. To właśnie charakterystyczny realizm Gumowskiego w połączeniu z indywidualną wrażliwością wolną od schematów i otwartą na urok architektury historycznej stanowi o artystycznej doskonałości jego kompozycji. Gumowski pracował nad kolekcją jasnogórską w latach 1925-1926, wydaną jako czwarta część Motywów architektury polskiej. Składa się z 14 kolorowych i czarno-białych tablic litograficznych przedstawiających panoramę Jasnej Góry oraz serię zbliżeń na obwarowania, dziedzińce, wnętrza kościoła, kaplicę NMP i samą Świętą Ikonę. Dobór obrazów i ich układ wskazują, że chciał podążać drogą wszystkich pielgrzymów przybywających do Najświętszego Sanktuarium Maryi Panny w Polsce. Ilustracje ze zbioru jasnogórskiego wyróżniają się zarówno wyrazem graficznym, jak i wiernym oddaniem poszczególnych szczegółów. Można je zatem uznać za sztukę lub cenny materiał ikonograficzny Jasnej Góry okresu międzywojennego.