W pierwszym wersecie 12 rozdziału Apokalipsy Jana jest mowa o znaku na niebie: „niewiasta ubrana w słońce, księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec z dwunastu gwiazd”. Tę kobietę często przedstawiano jako jedną z postaci ilustrujących tę biblijną księgę. W okresie, gdy w Polsce rozwijał się styl gotycki, w sztukach wizualnych rozpowszechniła się maryjna interpretacja kobiety, a wspomniane atrybuty wiązały się przede wszystkim z Matką Bożą z Dzieciątkiem. Najczęściej stosowanym motywem był księżyc, zwykle w kształcie półksiężyca, czasem z ludzką twarzą. Kilkukrotnie ukazano „zakrycie słońca” poprzez otoczenie postaci Maryi mandorią promieni, natomiast „wieniec gwiazd” zastąpiono zwykłą koroną. Przedstawienie Matki Bożej z Dzieciątkiem, zaopatrzone w atrybuty przedstawiająca kobietę z Apokalipsy, czasami umieszczane było w środkowej części tryptyku, wśród świętych. Czasami pojawia się postać Matki Bożej z atrybutem z Apokalipsy w powiązaniu z motywem drzewa Jessego. Ukazana na epitafiach z atrybutami Apokalipsy i świętymi wstawiającymi się za zmarłych, Maryja może wyrazić nadzieję na wieczne zbawienie. Postacie klęczące przed Matką Bożą o tych samych atrybutach pojawiają się także w iluminacji, jak np. w tzw. modlitewniku Władysława Warneńczyka czy w mszale z klasztoru augustianów w Żaganiu. Maryja o atrybutach apokaliptycznych pojawia się także w konstrukcji monstrancji i na dzwonach kościelnych.