Cystersi przybyli do Polski w latach 1140-1153, w okresie największego rozwoju Zakonu. W tym czasie Kościołem rządził papież Eugeniusz III i jego mistrz duchowy św. Bernard z Clairvaux. Od połowy XII do końca XIII w. na terenach należących obecnie do państwa polskiego powstało 26 klasztorów męskich. Równomiernie rozsiane po historycznych województwach: Wielkopolsce, Małopolsce, Śląsku, Pomorzu i Pomorzu Gdańskim (Pomerellen, Prusy Zachodnie) dwadzieścia sześć klasztorów (ok. 3,5% wszystkich istniejących fundacji cysterskich) plasowało Polskę na siódmym miejscu pod tym względem w Europie. Krajem, w którym znajdowało się najwięcej klasztorów cystersów, była Francja (ok. 27%), następnie Anglia (ok. 13,5%), Niemcy (ok. 10%), Hiszpania (ok. 8%), Włochy (ok. 5%) i Irlandia (ok. 4%). Obecnie w Polsce dawne opactwa cystersów, niezależnie od stanu, zostały uznane za pomniki kultury narodowej ze względu na ich wyjątkową wartość historyczną i artystyczną. Znajdują się one pod nadzorem Ministra Kultury i Sztuki oraz szczególną opieką Generalnego Konserwatora i jego lokalnych przedstawicieli. Opactwa cystersów już od dawna znajdują się na liście polecanych szlaków turystycznych. Problematyka skutecznej promocji turystycznej dziedzictwa cystersów nabrała nowej aktualności wraz z uruchomieniem przez Radę Europy programu „Europejskie Szlaki Kulturowe”. Jego autorzy dają jasno do zrozumienia, że klasztory cystersów w Polsce są nieodzowną częścią projektu, ponieważ w swojej chwalebnej przeszłości wpisały się w szerokie procesy zmian historycznych i kulturowych, które obejmowały Europę Zachodnią i Wschodnią. Jest niezwykle istotne, że Rada Europy stara się wspierać sprawę integracji europejskiej poprzez ponowne rozbudzenie powszechnego zainteresowania wkładem Zakonu Cystersów w dziedzictwo naszej cywilizacji.
También puede {advancedSearchLink} para este artículo.