Historia wspólnoty Sióstr Miłosierdzia i szpitala Przemienienia Pańskiego w Poznaniu (1822-1914) rozpoczęła się w 1822 roku, kiedy miasto, w wyniku rozbiorów, przeszło pod panowanie Prus po kongresie wiedeńskim. Inicjatywa budowy katolickiego szpitala wyszła od grupy zwanej Komitetem Polaków, która uzyskała zgodę pruskich władz na projekt, lecz później próbowano uczynić siostry podporządkowanymi i naciskać na nie, by dostosowały się do polityki narzucania niemieckiego języka. Administracja pruska Wielkiego Księstwa Poznańskiego zawsze chciała, aby poznańska wspólnota podporządkowała swoje interesy Warszawie. Ich naciskiem udało się doprowadzić do utworzenia w 1850 roku oddzielnej prowincji Sióstr w okolicach Poznania. Od tego momentu dom Przemienienia Pańskiego podejmował kolejne kroki w kierunku niezależności, zakładając nowe wspólnoty w Wielkopolsce, na Pomorzu i Warmii. W 1863 roku, gdy relacje z pruskimi władzami pogarszały się, zarząd Zgromadzenia postanowił przenieść siedzibę prowincji z Poznania do Chełmna nad Wisłą. Pomimo tych zmian poznańska wspólnota stale rosła, a szpital był stale rozbudowywany. Siostry pomagały w organizacji Stowarzyszeń św. Wincentego a Paulo dla mężczyzn i kobiet oraz wspierały ich działalność. W latach 1845-1867 kierownictwo nad szpitalem objęła s. Rozalia Studzińska. Siostry podejmowały wysiłki, aby pozyskać dobrych lekarzy dla swojego szpitala, co w dużej mierze się powiodło. W trakcie I wojny światowej szpital został przejęty przez Niemców, a siostry opiekowały się jedynie rannymi żołnierzami niemieckimi. Jednakże po zakończeniu wojny Siosty Miłosierdzia podjęły wysiłki, aby przywrócić normalne funkcjonowanie szpitala.