Diecezja kielecka przechodziła w XIX wieku kilkakrotne zmiany zarówno pod względem swego statusu prawno-administracyjnego jak i organizacji terytorialnej. W pierwszym okresie dziejów - od erekcji diecezji w 1805 r. (wprowadzenie aktu erekcyjnego w życie 1807 r.) do jej likwidacji w 1818 r. - obejmowała swymi granicami duży stosunkowo obszar byłego zaboru austriackiego. Po likwidacji biskupstwa kieleckiego (w 1818 r.) nastąpił podział jego terytorium, przy czym część zachodnia diecezji (wraz z Kielcami) została oddana pod jurysdykcję biskupa krakowskiego. Stopniowo jednak ta część diecezji krakowskiej położona na terenie Królestwa Polskiego zdobywała coraz większą niezależność prawno-admimstracyjną. Pod względem politycznym tereny diecezji kieleckiej należały początkowo (do 1809 r.) do zaboru austriackiego. W wyniku zwycięskiej wojny, jaką w 1809 r. Księstwo Warszawskie stoczyło z Austrią obszar diecezji kieleckiej włączony został do Księstwa Warszawskiego. Po kongresie wiedeńskim diecezja kielecka w całości znalazła się na terenie Królestwa Polskiego. W jego granicach pozostała do pierwszej wojny światowej. Stosunki wyznaniowe nie ulegały w XIX wieku na obszarze diecezji kieleckiej tak wielkim zmianom jak polityczne. Kultura religijna diecezji kieleckiej w XIX wieku była zróżnicowana. Z jednej strony przeważała religijność tradycyjna, związana ze strukturami społecznymi kultury ludowej. Z drugiej strony krystalizowały się nowe postawy i formy życia religijnego. Te ostatnie rysowały się w sposób najbardziej widoczny w środowisku, które uległo w poprzednim stuleciu industrializacji i urbanizacji. Doprowadziło to w rezultacie do głębokich napięć wewnątrzdiecezjalnych: radykalizacja ruchu socjalistycznego i zaraniarskiego, postępy dechrystianizacji, szerzenie się mariawityzmu. Dokonana analiza wykazała, iż religijność diecezji kieleckiej będąc dziedzictwem długich stuleci, zrosła się z kulturą regionu i z miejscowym obyczajem.