Rozwój terytorialny Królestwa Prus, który został usankcjonowany na kongresie wiedeńskim domagał się reformy administracyjnej i organizacyjnej także w odniesieniu do Kościoła katolickiego. Z tej przyczyny w 1816 r. król Fryderyk Wilhelm III delegował posła Betrolda Niebuhr’a do podjęcia w Rzymie pertraktacji z sekretarzem stanu kard. Ercole Consalvim. Zakończyły się one ogłoszeniem przez Piusa VII bulli De salute animarum (16 VII 1821). Bulla regulowała ustrój i organizację Kościoła katolickiego w całym Królestwie Pruskim. Istotne zmiany dokonały się w Wielkim Księstwie Poznańskim. Ustanowiono tu nowe arcybiskupstwo (uprzednio biskupstwo) z siedzibą w Poznaniu, które zostało połączone z arcybiskupstwem gnieźnieńskim na mocy unii personalnej. Odtąd obie wielkopolskie archidiecezje posiadały jednego arcybiskupa, ale odrębne urzędy centralne: konsystorz, kapituły, seminaria duchowne, biskupów pomocniczych, a w czasie wakatu również osobnych wikariuszy kapitulnych. Arcybiskupstwom tym przysługiwały jednakowe prawa, gdyż połączono je zgodnie z zasadą aeque principaliter. Bulla określała także granice archidiecezji. Jej wytyczne przetrwały do 1925 r., gdy Stolica Apostolska zawarła z Rzeczypospolitą konkordat oraz wydano nową bullę cyrkumskrypcyjną Vixdum Poloniae unitas. Unia Gniezna i Poznania została zaniechana w 1946 r.