Przedmiotem opracowania jest późnogotycka chrzcielnica, znajdująca się w kościele w Żmigrodzie Starym położonym w w dorzeczu Wisłoki, w Beskidzie Niskim. W roku 1325 zostaje potwierdzona parafia w Żmigrodzie Starym zostaje potwierdzona w roku 1325. W związku z powyższym można przyjąć na podstawie licznych analogii nawet ze współczesnych przykładów, że najpierw zbudowano prowizoryczną kaplicę i dopiero kiedy parafia została całkowicie zorganizowana, przystąpiono do budowy właściwego kościoła parafialnego. Był to niewątpliwie kościół drewniany. Również dłuższy czas mogło trwać wyposażenie kościoła w parymenty, w tym tak ważny przedmiot, jak chrzcielnica. Chrzcielnica ze Żmigrodu Starego, na pierwszy rzut oka robiąca wrażenie ogromnego kielicha albo snopa zboża, przewiązanego grubym powrósłem (wydatny nodus), jest wykuta z jednego bloku twardego, drobnoziarnistego piaskowca. Kamieniarz zastosował dwie techniki w zdobieniu kamienia: relief i ryt. Wgłębienia rytu uzyskiwał przez wykuwanie prostych rowków, zaś reliefy pozostawiając na płaszczyźnie piaskowca niziutkie wzniesienia. Zabytek bogaty jest w liczne przedstawienia i wzory. Autor zakłada, że podobnie jak posąg Światowida, czy pomnik z Jaślisk, chrzcielnica ze Starego Żmigrodu, jest symbolami syntezy współczesnych im pojęć, poglądów, poziomu kultury, przekonań, wiedzy ówczesnego człowieka, grupy społecznej. To wszystko zostało zaklęte w kamieniu, w formie jaką mu nadano, w symbolach jakimi go opatrzono.