Artykuł dotyczy osadnictwa polskiego w rejonie Windsor Locks, Suffield, Ct oraz prób założenia polskiej parafii w Suffield. W artykule przywołano archiwa parafialne w Windsor Locks i Suffield oraz archiwa archidiecezjalne w Hartford. Polacy zaczęli osiedlać się w Connecticut na początku lat siedemdziesiątych. W księgach metrykalnych kościoła Mariackiego w Windsor Locks polskie nazwiska pojawiły się już w 1884 roku. W latach 1898-1913 ludność polska zaczęła przeważać liczebnie nad innymi grupami etnicznymi. Nominalny spis ludności polskiej w parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa (oddzielonej od parafii Windsor Locks w 1913 r.), sporządzony na początku 1915 r., wykazał, że polska gmina liczyła 197 rodzin, w tym 1128 osób. Polscy imigranci w Suffield, jak wynika z ksiąg metrykalnych chrztów z lat 1916—4918, pochodzili głównie z zaboru rosyjskiego Polski zaborowej (71,18%), austriackiego (23,82%) i pruskiego (1,47% ). Pierwsze próby utworzenia polskiej parafii narodowej w Suffield miały miejsce w roku 19(08). Petycja poparta dokumentacją i skierowana do biskupa Tierneya została odrzucona ze względu na sprzeciw proboszcza parafii Windsor Locks — J. A. Creedona. W kolejnych latach Polacy otworzyli fundusz parafialny na budowę polskiego kościoła i utrzymanie polskiego księdza. W 1913 r. złożyli petycję w gabinecie biskupa (J. J. Nilana), następnie petycję do Przedstawicielstwa Apostolskiego w Waszyngtonie i Kongregacji Konsystorza w Rzymie.1 listopada 1913 Biskup Nilan erygował samodzielną parafię w Suffield, jednak wyprawy nie zadowoliły Polaków, którzy stanowili 57,58% wiernych (832 Polaków, 522 Irlandczyków, 49 Litwinów, 24 Włochów i 18 Francuzów z Kanady). Pierwszym proboszczem był J. E. Clark, który nie znał języka polskiego. Próby założenia polskiej parafii z polskim księdzem zostały wznowione w 1914 r., jednak udało się to dopiero 12 marca 1916 r. Przyczyną dramatycznej walki Polaków z władzami administracji diecezjalnej o utworzenie parafii polskiej w Suffield była postawa episkopatu, który po 1870 r. rozpoczął program amerykanizacji życia Kościoła. Księża proboszczowie byli także przeciwni tworzeniu parafii polskich, obawiając się, że w konsekwencji ich dochody spadną. W 1980 r. parafia liczyła 436 rodzin, z czego 334 nosiło polskie nazwiska, 102 rodziny były narodowości mieszanej lub miały obce nazwiska.