Przedmiotem artykułu jest teologia polityczna Josepha Ratzingera/Benedykta XVI. W paragrafie pierwszym przedstawiono dokonaną przez niemieckiego myśliciela interpretację wybranych źródłowych tekstów nowotestamentowych i podstawowych założeń tego, co Ratzinger nazywał „służbą wiary chrześcijańskiej wobec polityki”. W paragrafie drugim zajęto się Ratzingerową interpretacją kluczowego w tym zakresie logionu: „oddajcie Bogu, co boskie, a cesarzowi, co cesarskie” (por. Mk 12,17). Rozciął on splot porządku prawnego, moralnego i kultowego, w którego ramach państwa czerpały swój wiążący charakter z tego, że stanowiły wyraz woli boskiej. Oświecenie, zdaniem Ratzingera, stanęło przed koniecznością nowego „rozcięcia splotu” – tym razem w świecie chrześcijańskim. Dokonało tego, odsłaniając zakorzeniony w Ewangelii model rozdziału Kościoła od państwa. Podstawowym zadaniem chrześcijan w tej sferze jest utrzymywanie równowagi dwoistego systemu jako podstawy wolności. W trzecim paragrafie prześledzono rozwój refleksji J. Ratzingera nad wielkością i słabościami współczesnej wizji demokracji. Clou tej refleksji stanowiło odwołanie do „paradoksu Böckenfördego”, szczególnie aktualnego w dobie niszczącej demokrację „dyktatury relatywizmu”. Autor artykułu zbija krytykę „paradoksu Böckenfördego” dokonaną przez Chantal Delsol w książce Koniec świata chrześcijańskiego i kończy prezentacją Noty doktrynalnej o niektórych aspektach działalności i postępowania katolików w życiu politycznym (2002), będącej w jego przekonaniu ukoronowaniem refleksji Ratzingera nad fundamentami polityki w świetle teologii fundamentalnej i katolickiej nauki społecznej.