
Artykuł dotyczy problematyki znaku i znaczenia. Zaczyna się od platońskiego wyjaśnienia, które spowodowało powstanie tradycji zachodniej metafizyki opartej na dualistycznych podziałach logocentryzmu. De Saussure zainaugurował dekonstrukcję tego podejścia opartą na podziale znaku na znaczące i znaczone, tym samym tworząc językoznawstwo. Najbardziej interesującymi wersjami tego problemu są wersje postmodernistów: Derridy i Deleuze’a. Propozycja tego ostatniego jest kluczowa, ponieważ stanowi nie tylko o tworzeniu znaczenia, ale także o całym procesie stawania się podmiotowego, którego twórcza kreacja jest najważniejszą częścią. Celem artykułu jest prezentacja tej transformacji: od platońskiej reprezentacji do siły afektywnych intensywności, gdzie życie podmiotu opiera się nie tylko na rozumie i racjonalnym odniesieniu do idei, ale przede wszystkim na wrażliwości jego wewnętrznego odbioru, twórczo rozwijanego przez jego spotkania.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.