Do klasztoru Niepokalanego Poczęcia NMP w Berdyczowie karmelici przybyli w 1642 r. Niepokoje wojenne i zatargi prawne ze spadkobiercami fundatora, Janusza Tyszkiewicza doprowadziły do zniszczenia zabudowań klasztornych oraz spowodowały, że zakonnicy zmuszeni byli kilkakrotnie opuszczać Berdyczów. Na stałe do konwentu powrócili na początku XVIII w., podjęli wówczas odbudowę kościoła i klasztoru według nowych założeń architektonicznych. Klasztor stał się jednym z ważniejszych miejsc kultu religijnego, w którym szczególnie czczono uznany za cudowny obraz Matki Bożej Berdyczowskiej. Był także ośrodkiem nauki i kultury, a ze względu na posiadane fortyfikacje pełnił ważną funkcję militarną. W 1866 r. klasztor został skasowany na mocy wydanego dwa lata wcześniej, w ramach represji po powstaniu styczniowym, ukazu kasacyjnego. Karmelici powrócili do Berdyczowa ponownie w 1918 r., jednak i wówczas burzliwe dzieje regionu nie pozwoliły im na pozostanie w konwencie, ostatecznie skonfiskowanym przez władze sowieckie. Budynki przebudowano lub przeznaczono na inne cele, ich wyposażenie oraz sprzęty i stroje liturgiczne zostały zniszczone lub rozproszone. Jedynie zachowane dokumenty archiwalne pozwalają nam dzisiaj, przynajmniej częściowo, odtworzyć wygląd, usytuowanie i wyposażenie kościoła i klasztoru karmelitów bosych w Berdyczowie.