Artykuł przedstawia życie i działalność Siostry Miłosierdzia Augusty Sikorskiej. Już krótki opis jej kariery wskazuje, że była jedną z najwybitniejszych postaci w ciągu 350 lat istnienia swego Zgromadzenia w Polsce. W 1864 została przełożoną seminarium duchownego i mistrzynią nowicjatu, w 1891 została mianowana Asystentką Prowincji (tj. zastępcą Wizytatora), a trzy lata później Wizytatorką. Funkcję tę pełniła do 1919 r. W 1894 r. prowincja warszawska liczyła 293 siostry w 35 wspólnotach. Po dwudziestu pięciu latach urzędowania s. Augusty liczba ta wzrosła odpowiednio do 647 i 116. Po raz pierwszy w historii Zgromadzenia Siostry Miłosierdzia uczyły się pielęgniarstwa i w ten sposób uzyskały kwalifikacje do pracy w szpitalu. Z inicjatywy s. Augusty przebudowano i rozbudowano Dom Centralny Zgromadzenia w Warszawie przy ul. Tamka 35. Jej lojalność i poświęcenie uchroniły Zgromadzenie przed rozpadem, gdy ks. Dyrektor Idzi Radziszewski nalegał na przeprowadzenie pośpiesznego kursu reform. Udało jej się także bez szwanku przeprowadzić Prowincję przez okres prześladowań i represji ze strony Rosjan w ostatnich dziesięcioleciach XIX wieku. Pomimo ograniczeń i zakazów wydawanych przez władze, udało jej się utrzymać ścisłe kontakty z siedzibą Zgromadzenia w Paryżu. Oprócz rutynowej pracy charytatywnej i szpitalnej, za kadencji s. Augusty Siostry Miłosierdzia podjęły się trzech zadań szczególnych: grupa pielęgniarek obsługiwała pociąg szpitalny podczas wojny rosyjsko-tureckiej (1877-1878), kolejna grupa została wysłana do szpitala wojskowego w Charbinie podczas wojny rosyjsko-japońskiej 1904-1905, natomiast w Warszawie siostry opiekowały się rannymi żołnierzami wszystkich narodowości w Szpitalu Wojskowym Korpusu Kadetów.