Wprowadzenie do polskiego systemu prawnego zapisu windykacyjnego jest kolejnym etapem reformy prawa spadkowego. Stanowiący wyjątek od zasady sukcesji uniwersalnej legatum per vindicationem wywołuje skutki o charakterze rzeczowym, tzn. że w chwili otwarcia spadku przeznaczone w zapisie dla uprawnionego określone prawo przechodzi na zapisobiercę. Nabycie zapisu z chwilą otwarcia spadku ma, tak jak nabycie spadku, charakter tymczasowy. Zapisobiercy windykacyjnemu przysługuje uprawnienie do złożenia oświadczenia o przyjęciu lub o odrzuceniu zapisu. Treścią oświadczenia zapisobiercy windykacyjnego może być tylko przyjęcie albo odrzucenie zapisu. Odmiennie niż ma to miejsce w przypadku spadkobiercy, zapisobierca windykacyjny nie ma możliwości poprzez złożenie oświadczenia o przyjęciu spadku o odpowiedniej treści (przyjęcie wprost lub z dobrodziejstwem inwentarza), wpłynąć na zakres swojej odpowiedzialności za długi spadkowe. Zakres odpowiedzialności zapisobiercy za długi spadkowe został ograniczony ustawowo do wartości przedmiotu zapisu windykacyjnego według stanu i cen z chwili otwarcia spadku - ograniczenie pro viribus patrimonii. Do chwili działu spadku zapisobiercy windykacyjni wraz ze spadkobiercami ponoszą solidarną odpowiedzialność za długi spadkowe, natomiast od chwili działu spadku spadkobiercy i zapisobiercy windykacyjni ponoszą odpowiedzialność za długi spadkowe proporcjonalnie do wartości otrzymanych przysporzeń. Mechanizm rozłożenia ciężaru długów spadkowych na te dwie kategorie podmiotów tłumaczy się tym, że - materialnie rzecz biorąc - zapis windykacyjny jest powołaniem do spadku w zakresie jednego przedmiotu, a nie zapisem.