Historycznie zagadnienie dostępu do broni (w tym palnej) jest stosunkowo „młode”, albowiem sięga raptem XIX wieku i związane jest ze zdarzeniami społecznymi i politycznymi na kontynencie europejskim. Szczególną rolę odegrały przeobrażenia gospodarcze i postęp techniczny, umożliwiający szerszy dostęp do brani palnej, której konstrukcja była tańsza a przez to bardziej osiągalna dla szerszego grona osób. Przedmiotowa praca w pierwszej części dokona ramowej analizy praktyki i przepisów regulujących dostęp do broni palnej obowiązujących na ziemiach polskich od początku państwa polskiego, w tym przepisów państw zaborczych obowiązujących na ziemiach polskich. Ze względu na obszerność zagadnienia przepisy regulujące dostęp do broni palnej wprowadzone po odzyskaniu niepodległości przez Polskę zostaną omówione w drugiej części opracowania. Zakres przepisów został umieszczony na tle technicznym poprzez zasygnalizowanie rozwiązań technicznych w rozwoju broni palnej na przestrzeni omawianego okresu, bez wnikania w szczegóły, co stanowić musi z naturalnych względów przedmiot odrębnej pracy. Historyczne unormowanie przepisów regulujących dostęp do broni palnej wskazuje na stopniowe coraz bardziej rozbudowywane
ograniczanie prawa swobodnego dostępu do broni palnej, związane z postępującą etatyzacją życia społecznego i wpływem tego procesu na zakres swobód obywatelskich.