Potrzeby rzymskokatolickich mieszkańców Janowa, małego kresowego miasteczka u zbiegu rzek Śniwody i Bohu, nie zostały zignorowane przez Adama i Salomeę Chołoniewskich, właścicieli miasta w połowie XVIII wieku. W 1754 r. zastępca biskupa bracławskiego poświęcił w Janowie kaplicę rzymskokatolicką. Związana była najpierw z parafią Pików, następnie z parafią Winnica. Zgodnie z wolą fundatorów Janów powierzono bernardynom. W 1779 r., wkrótce po śmierci męża, Salomea Chołoniewska mianowała biskupa łuckiego i brzeskiego F. P. Turskiego, aby zatwierdził projekt budowy klasztoru bernardynów w Janowie pod patronatem prowincji ruskiej Zakonu. Ponieważ plany fundatorów pokryły się z hojnymi funduszami, w 1780 r. rozpoczęto budowę zarówno klasztoru, jak i kościoła. Salomea Chołoniewska zadbała także o wypłatę regularnych stypendiów dla braci janowskich. W 1781 r. Kapituła Zasławska mianowała na pierwszego przełożonego klasztoru w Janowie o. Lamberta Halkiewicza. 10 lutego 1782 r. zastępca biskupa bracławskiego powierzył mu parafię janówską, w skład której oprócz miasta wchodziło kilkanaście sąsiadujących wsi. Klasztor janowski najlepiej radził sobie pod koniec lat 80. XVIII w., kiedy to kapituła lubelska w 1784 r. udzieliła mu zezwolenia na posiadanie aż siedmiu ojców i czterech braci. W pozostałych przypadkach klasztor wydawał się działać poniżej swoich możliwości. Klasztor bernardynów w Janowie funkcjonował do 1832 roku, kiedy to został kasowany, podobnie jak większość klasztorów i klasztorów w Królestwie Polskim pod zaborem rosyjskim. Parafią janowską, która nie została zniesiona, mogli opiekować się księża z diecezji kamienieckiej, do której Janów został przyłączony w 1798 roku.