"Fratres minores strictioris observantiae", zwani reformatorami, przybyli do Polski w 1622 roku. W następnym roku utworzyli dwie kustodie: małopolską i wielkopolską, które w 1639 roku stały się prowincjami. Ponieważ zakonnikom zakazano studiowania na uniwersytecie lub w studium generale, reformaci organizowali studia we własnych domach zakonnych. Organizację studiów, nauczaną doktrynę i metody nauczania regulowały statuty kustodii z lat 1629 i 1638 oraz statuty prowincjalne ustalone z lat 1643 i 1747. Kandydaci przyjmowani po ukończeniu szkoły parafialnej uczyli się łaciny, retoryki, ascezy i mistycyzmu zgodnie z nauką św. Bonawentury. Następnie przez trzy lata studiowali filozofię Dunsa Szkota, a w końcu teologię spekulatywno-moralną przez trzy lata – cztery od 1696 r. Scholastyczna metoda nauczania obejmowała wykłady, wieczorne dyskusje nad prezentowanym materiałem i sobotnie dysputy. Przed pierwszym rozbiorem Polski w 1772 r. w województwie małopolskim liczba zakonników wynosiła 438 (w tym 78 uczniów) w 18 klasztorach. W tym czasie w trzech klasztorach wykładano teologię dogmatyczną, w dwóch teologię moralną, w jednym prawo kanoniczne i sztuki wyzwolone, a filozofię w czterech. Wszyscy nauczyciele zdawali egzaminy przed członkami władz wojewódzkich, a wśród nich byli znani teolodzy i pisarze religijni, m.in.: Benedykt Bułakowski (1585-1654), Franciszek Rychłowski (1611-1673), Chryzostom Dobrosielski (1605-1676), Antoni Węgrzynowicz (1657-1721), Florian Jaroszewicz (1684-1771) i Stanisław Kleczewski (1714-1776).