Ks. prof. Jan Fijałek (1864-1936) uznawany jest za jednego z najwybitniejszych polskich historyków Kościoła. Jego działalność profesorska ma już kilka opracowań naukowych, choć wciąż czekamy na kompletne jej opracowanie. W tym tekście podjęto próbę przedstawienia jego dróg do profesury. Najpierw w latach 1871-75
uczęszczał do szkoły powszechnej w Bochni, w latach 1875-79 do niższego Gimnazjum w Bochni, a w latach 1879-1883 do Gimnazjum św. Anny w Krakowie. Gimnazja w Bochni i w Krakowie wydały wielu znanych polskich uczonych. Po maturze wstąpił do Seminarium Duchownego i na Wydział Teologiczny Uniwersytetu Jagiellońskiego. Wybrał seminarium naukowe z historii Kościoła ks. prof. Władysława Chotkowskiego.
Po święceniach kapłańskich w 1887 r. udał się do Rzymu. Studiował prawo na Uniwersytecie Gregoriańskim, ukończył Szkołę Paleograficzną na Watykanie i podjął współpracę z działającą w Rzymie stacją naukową krakowskiej Akademii Umiejętności pod kierunkiem prof. Stanisława Smolki. W 1891 r. doktoryzował się. Podjął wykłady na Wydziale Teologicznym UJ jako suplent. Habilitował się w 29 roku życia na podstawie dorobku i pracy pt. „Życie i obyczaje kleru w Polsce średniowiecznej na tle ustawodawstwa synodalnego” (1893). Habilitacja dawała mu uprawnienia do prowadzenia wykładów. Gdy w 1896 r. zawakowała katedra historii Kościoła na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Lwowskiego zgłosił się do konkursu i go wygrał.
W wieku 32 lat został profesorem nadzwyczajnym. Na każdym etapie jego edukacji zwracano uwagę na jego niezwykłą pracowitość. Pracowitość pozostała jego cechą własną przez kolejnych 40 lat profesorskiego żywota.