Zakon Kapucynów na ziemiach polskich pojawił się staranie króla Jana III Sobieskiego w XVII wieku, prowadząc szeroką działalność społeczno-duszpasterką, rozwijąjąc ośrodki oświatowe i wpływając na osiągnięcia nauki polskiej w różnych dziedzinach. Podobnie było w latach 1945-1970, kiedy to mimo represji władz komunistycznych kapucyni z Prowincji Krakowksiej czynili wysiłki w celu ugruntowania życia religijnego Polaków w powojennej rzeczywitości. Zadanie to było o tyle problematyczne, że musieli oni mierzyć się także z trudnościami o charakterze materialnym i personalnym. Wynikały one w zasadniczej części z ingerencji komunistycznych władz w Polsce, zmierzajacych do wyrugowania Kościoła katolickiego z życia społecznego. Polityka komunikstycznego aparatu władzy odbijała się negatywnie na powołaniach zakonnych, ale i na działalności duszpasterkiej, oświatowej czy naukowej prowincji. Dla życia zakonnego uciążliwym okazał się pobór kleryków do obowiazkowej służby wojskowej, który znacząco utrudniach formację zakonną i edukację młodego pokolenia kapucnów. W pracę nad rozwojem społeczno-religijnym młodzieży polskiej niewątpliwie uderzały podejmowane przez komunistów i niekiedy skuteczne próby likwidacji kapucyńskich placówek oświatowych, usuwanie ze szkół kapucynów, pracujących w charakterze nauczyciela czy też wyrugowanie lekcji religii ze szkół podstawowych i ponadpodstawowych. Pomimo tych uciążliwości kapucyni Prowincji Krakowskiej zaangażowali się w odbudowę struktur kościelnych na Ziemiach Zachodnich i Północych Polski poprzez budowę struktur parafialnych oraz działalność oświatową. We wszystkich kapucyńskich placówkach Prowncji Krakowskiej w omawianym okresie prowadozna była rozległa działalność duszpasterska, ale także praca społeczna na rzecz osób potrzebujacych. Nie da się przy tym nie zauważyć, że w tak trudnym dla Polski okresie owi zakonnicy wykazywali się często heroicznym poświęceniem dla budowania lepszej przyszłości kolejnych pokoleń i co istotne czynili to skutecznie.