Dotychczasowa historiografia nie przywiązywała większej uwagi do synodu, który odbył się w Łęczycy w roku 1402. Informacje o nim zawiera dokument wikariusza generalnego gnieźnieńskiego Mikołaja Strzeszkowica, wystawiony w Gnieźnie 16 grudnia tego roku, wzywający duchownych archidiecezji gnieźnieńskiej do płacenia daniny nałożonej na tym synodzie przez arcybiskupa Mikołaja Kurowskiego. Dotychczasowa wiedza na ten temat ograniczała się jedynie do faktu jego uchwalenia oraz kontrybucji na nim określonej. Jednakże istnieje dokument datowany w Łęczycy w dniu 29 listopada 1402 r., w którym arcybiskup gnieźnieński Mikołaj Kurowski oraz inni biskupi udzielają 40 dni odpustu wiernym, którzy spełniają określone warunki religijne lub wspierają materialnie nowo założony szpital i klasztor zakonu kaznodziejskiego w Płocku. Wskazuje to na związek tego dokumentu z synodem, sugerując, że synod odbył się z końcem listopada 1402 r. Na synodzie obecni byli arcybiskup Mikołaj Kurowski oraz sześciu biskupów. Głównym postanowieniem synodu było uchwalenie kontrybucji na obszarze diecezji gnieźnieńskiej. Głównym kolektorem daniny został mianowany Mikołaj Strzeszkowic. Ściąganie pieniędzy szło opornie, dlatego 16 grudnia 1402 r. Strzeszkowic wezwał duchownych do wypełnienia tego obowiązku. Wobec dalszego oporu duchowieństwa, arcybiskup Mikołaj Kurowski obłożył Gniezno interdyktem. Podsumowując, synod łęczycki miał miejsce z końcem listopada 1402 r., na którym uchwalono kontrybucję na obszarze diecezji gnieźnieńskiej, a duchowni zostali wezwani do jej wypełnienia pod groźbą interdyktu. Dalszy przebieg tych wydarzeń nie jest znany.