Niniejsza praca stanowi próbę przedstawienia polityki edukacyjnej opactwa cystersów w Pelplinie i Oliwie w XIII-XV wieku. Z analizy statutów i przepisów dotyczących dostępu mnichów do szkolnictwa wyższego wynika, że Kapituła Generalna zobowiązała domy cystersów w Prusach do wysyłania bardziej zdolnych braci na uniwersytet, czyli do jednego z prowadzonych przez Zakon kolegiów uniwersyteckich. O ile w XIII i XIV wieku z tej możliwości skorzystało zaledwie kilku mnichów, o tyle ich liczba wzrosła w XV wieku, kiedy na uniwersytetach w Krakowie i Lipsku otwarto kolegia cystersów. Początkowo mnisi z Oliwy i Pelplina musieli studiować w Niemczech. Później jednak polecono im przenieść się do Krakowa, podlegającego jurysdykcji opata w Mogile. Namawiał on opatów pelplińskich i oliwskich do egzekwowania tego postanowienia, lecz oni nie byli gotowi spełnić jego wezwań. Zamiast tego zwrócili się do Kapituły z prośbą o zwolnienie z klauzuli „krakowskiej”, wskazując na trudną sytuację finansową swoich klasztorów oraz przyczyny etniczne. Ich sprzeciw wobec zacieśnienia współpracy z kolegium cystersów w Krakowie był tak silny, że Kapituła Generalna została ostatecznie zmuszona dać obu opatom wolną rękę w wyborze uniwersytetu dla członków swojego zakonu.